Head, shoulders, knees and toys?

De eerste weken in Uganda zijn alweer voorbij. Het Ugandese leven gaat me steeds beter af en dat merkt ook de lokale bevolking. ‘Goodmorning ssebo, oli otiya?’. Oftewel ‘ Goedemorgen meneer, hoe gaat het?’. Met enige verbazing kijken de Ugandese boda rijders me dan aan; ‘ You can speak Luganda?!’. Naast de taal begint de warmte ook te wennen, al ben ik al wel flink verbrand afgelopen zondag bij het zwembad. Het regenseizoen is zo ongeveer begonnen en ik heb er, gelukkig, nog weinig van gemerkt. De hele dag door rommelt het wat in de lucht, donkere wolken drijven voorbij, er vallen wat druppels naar beneden, maar daar is het tot nu toe voor mij bij gebleven. Het enige feit waar ik maar niet aan kan wennen zijn mijn oranje voeten en de oranje vlekken in mijn kleren die ik er maar niet uit krijg. Het is alsof het oranje zand zich vast bijt aan de vezels van mijn grijze, lange rok. Een wondermiddel wat dat betreft heb ik helaas nog niet gevonden.

Ook op mijn project heb ik aardig kunnen wennen aan de Ugandese cultuur. Het was prettig dat er een programma was tot en met deze week met dingen die we konden doen. In de tussentijd heb ik kunnen nadenken over mijn opdracht voor deze resterende 2 maanden (rond Sinterklaas sluiten de scholen al voor de kerstvakantie). Na mijn ervaring in de Filipijnen vraag ik me bij elke opdracht af; Wat gaan ze hiermee doen als ik weg ben? De aankomende weken ga ik bijvoorbeeld werken aan het verbeteren van de communicatie en de communicatie middelen binnen de SEN class. Na wat rondkijken in de klas, wat boeken van de plank gehaald te hebben kwam ik tot de ontdekking dat er al communicatie middelen waren, maar waarom worden deze dan niet gebruikt? ‘Well, I think they don’t know how to use it. It is not in their system.’ Vertelde de Britse coördinator van ons project. Aan mij de taak, en giga uitdaging, om de informatie aan te bieden en het wellicht in hun systeem krijgen!
Naast het nadenken over mijn opdracht draai ik nog steeds, bijna, iedere dag mee in de SEN class. Sommige dingen blijven me verbazen, zowel positief als negatief. Binnen de SEN class was ik blij verrast dat er zoveel met sensopatisch spel wordt gedaan en dat bij bepaalde activiteiten de groep gesplitst wordt op niveau. Aan de andere kant kunnen de kinderen heel ver gaan voordat ze ‘gestraft’ worden. Er worden geen grenzen aangegeven waardoor het soms finaal in het honderd loopt.
Het straf systeem in Uganda is sowieso een bijzonder verschijnsel op zich. Ik verwachtte een land waarin leraren de kinderen bij het minste of geringste zouden slaan, maar niks bleek minder waar. De kinderen straffen elkaar, maar zoeken ook contact door middel van negatieve aanrakingen. Waar wij in Nederland naar onze juf gaan en vertellen wat er aan de hand is, waarna de juf de boeman een hartig woordje toespreekt. Nemen hier de kinderen het heft in eigen handen en kijken de volwassenen toe. Een bijzonder tafereel om te zien en iets wat ik als westerling moeilijk kan bevatten.

Een ander bijzonder verschijnsel is de manier waarop Ugandese Engels praten. In de SEN class wordt er dagelijks gezongen. Één van de kinderen koos; hoofd, schouder, knie en teen. Oftewel; head, shoulders, knees and toes. Het is dat ik het nummer ken, maar anders had ik me afgevraagd wat ze bij het laatste gedeelte van het nummer bedoelde. Hetgeen dat ik verstond was namelijk ‘head, shoulders, knees and toys’. Toys? We waren toch aan het zingen Ook op de Hokie Pokie hebben ze een andere variant, hier zingen we gewoon Hokie Hokie. Blijkt maar weer hoe gewend we aan ons eigen systeem zijn.

Naast al de stage bezigheden is er uiteraard tijd om te relaxen. De dames uit Kampala zijn al langs geweest wat een gezellige bedoeling was. Daarnaast hebben we al souveniers geshopt, de Nijl bezocht, prachtige foto’s gemaakt, lekker uit eten geweest, wezen stappen en uiteraard genoten van de zon in onze bikini’s. In dat laatste ben ik dus alleen niet zo goed, ik ben al flink verbrand en de eerste velletjes zullen binnekort wel van mijn rug af komen. Gelukkig heb ik daarna nog 2 maanden om weer een bruin kleurtje te krijgen.