First days at Prime!
Door: Jeltje Wit
Blijf op de hoogte en volg Jeltje
16 Juli 2014 | Filipijnen, Cebu City
Zo, nu de wifi het weer doet en de tyfoon zo ongeveer langs ons heen is gegaan was het tijd om jullie allen op de hoogte te brengen van mijn reis en ondervindingen tot nu toe hier in de Filipijnen.
Vrijdagmiddag ben ik vetrokken richting Schiphol en begon mijn lange reis naar de Filipijnen. Een hele belevenis al vraag je het mij, want wat is vliegen af en toe een ramp... Nou zou je denken dat je met een respectievelijke lengte van 1.60 m geen problemen zou hebben in het vliegtuig, maar niks was minder waar, ook ik kon niet lekker zitten en of liggen.
Naast slaapgebrek kan ik ook niet zo goed tegen een gevoel van honger of trek. In principe geen probleem bij Asiana Airlines, twee warme maaltijden op een vlucht van 11 uur. Prima te doen zou je denken, mijn maag dacht daar echter anders over. En ik geef hem groot gelijk! Het zag er niet appetijtelijk uit en het uiterlijk maakte mijn voorgevoel doen bevestigen. Naast het uiterlijk en de smaak bracht de geur van Aziatisch eten, om 6 uur 's ochtends Nederlandse tijd, een gevoel van misselijk met zich mee. Zo chagrijnig als Nederlanders kunnen zijn was ik dan ook gods gelukkig toen we geland waren in Seoel.
Vanaf Seoel verliep alles soepel en heb ik de 4,5u vliegtijd kunnen doden door een goed gesprek aan te knopen met mijn Belgische medepassagiers. Overigens erg lieve mensen die mij graag wilde helpen met het invullen van mijn visum. Eenmaal op Cebu aangekomen werd het feest alleen nog maar groter, een dik halfuur in de rij voor een visum en een stempel. Op dat laatste had ik me dan ook echt verheugd, echter kreeg ik niet meer dan een simpele vierkante stempel met 'Philippines' in mijn paspoort... Eenmaal aangekomen in het hotel gaan we snel slapen want de zondag beloofd een informatie-volle dag te worden.
Nu ik de blog schrijf is het hier woensdagavond 8 uur geweest. Voor de goede tellers onder ons zou dat betekenen dat ik mijn derde dag op project erop zou hebben zitten. De tyfoon bracht hier echter een kleine verandering in. Maar dat mag uiteraard de pret niet drukken!
Maandag ben ik begonnen op mijn project; Prime Center Foundation. Prime Center is een privé school voor kinderen, zowel mét als zonder beperking. De school heeft 6 klassen, twee klassen waar normale kinderen worden gemixed met kinderen met een lichte beperking. En vier klassen waar alleen kinderen met een beperking in de klas zitten.
Voor mij als SPH'er een paradijs, echter moet er bij dit paradijs wel een kant tekening. Prime Center is, naar mijn idee, erg Westers voor de Filipijnse begrippen. De manier waarop er met kinderen met een beperking wordt omgegaan, uiteraard op enkele dingen na, en ook de indeling van de klassen is veelal zoals wij het in Nederland ook doen. Een pluim naar de mensen van Prime Center dus!
De eerste week worden wij, twee andere vrijwilligers en ik, bij elke klas gezet om een dag mee te kijken. Nadat we alle klassen hebben gezien kunnen we voorkeur geven om de resterende 3 weken vol te maken bij die klas die je het leukst lijkt.
Al heb ik nog maar twee klassen gezien, ik denk dat ik mijn keuze gemaakt heb. Ik heb veelal geobserveerd in de klassen en heb enkele aantekeningen gemaakt; 'Kinderen worden overprikkeld', 'Kinderen worden overschat', 'Geen structuur', 'Functioneert op babyniveau', 'Functioneert op peuter/kleuter niveau', deze en nog vele andere aantekeningen geven een beeld over waarin Prime Center, naar mijn idee, nog in kan groeien. Natuurlijk is het lastig om deze mensen met deze cultuur duidelijk te maken dat bepaalde kinderen nooit zelfstandig kunnen gaan leven en dat de oefeningen die ze de kinderen voorschotelen veel te groot en te onoverzichtelijk zijn.
Zoals de rest van mijn vrijwilligers groep tijdens het eten al zeiden; 'Jij kan echt iets voor deze mensen betekenen gezien je opleiding en je opgedane kennis'. Ik hoop oprecht dat ik wat voor deze mensen kan betekenen en dat ze open willen staan voor onze Westerse manier van begeleiden en les geven.
Wat mij betreft al weer het einde van mijn eerste blog. Even tussen neus-en-lippen door; op het moment lig ik ziek op bed omdat mijn spastische maag-darmstelsel niet gewend is aan dit soort eten. Maar ook dit mag zeker de pret niet drukken want er is vanavond ook alweer 4700 Php betaald voor een onwijs gaaf tripje voor dit weekend richting Bohol, een eiland naast Cebu (zeker het Googlen waarde!). 4700 Php is veel zou je denken. Maar als ik nou zeg dat 1 euro gelijk is aan 60 Php, dan denken jullie wel anders :). En ja ik voel me echt een rijke Nederlander hier, ondanks dat ik een arme student ben!
De foto's van het prachtige tripje richting Bohol zullen eind deze week/begin volgende week op Facebook verschijnen. Rond die tijd zal ik jullie weer verder op de hoogte bregen van mijn ondervindingen hier in het verre oosten.
See you next time!
Vrijdagmiddag ben ik vetrokken richting Schiphol en begon mijn lange reis naar de Filipijnen. Een hele belevenis al vraag je het mij, want wat is vliegen af en toe een ramp... Nou zou je denken dat je met een respectievelijke lengte van 1.60 m geen problemen zou hebben in het vliegtuig, maar niks was minder waar, ook ik kon niet lekker zitten en of liggen.
Naast slaapgebrek kan ik ook niet zo goed tegen een gevoel van honger of trek. In principe geen probleem bij Asiana Airlines, twee warme maaltijden op een vlucht van 11 uur. Prima te doen zou je denken, mijn maag dacht daar echter anders over. En ik geef hem groot gelijk! Het zag er niet appetijtelijk uit en het uiterlijk maakte mijn voorgevoel doen bevestigen. Naast het uiterlijk en de smaak bracht de geur van Aziatisch eten, om 6 uur 's ochtends Nederlandse tijd, een gevoel van misselijk met zich mee. Zo chagrijnig als Nederlanders kunnen zijn was ik dan ook gods gelukkig toen we geland waren in Seoel.
Vanaf Seoel verliep alles soepel en heb ik de 4,5u vliegtijd kunnen doden door een goed gesprek aan te knopen met mijn Belgische medepassagiers. Overigens erg lieve mensen die mij graag wilde helpen met het invullen van mijn visum. Eenmaal op Cebu aangekomen werd het feest alleen nog maar groter, een dik halfuur in de rij voor een visum en een stempel. Op dat laatste had ik me dan ook echt verheugd, echter kreeg ik niet meer dan een simpele vierkante stempel met 'Philippines' in mijn paspoort... Eenmaal aangekomen in het hotel gaan we snel slapen want de zondag beloofd een informatie-volle dag te worden.
Nu ik de blog schrijf is het hier woensdagavond 8 uur geweest. Voor de goede tellers onder ons zou dat betekenen dat ik mijn derde dag op project erop zou hebben zitten. De tyfoon bracht hier echter een kleine verandering in. Maar dat mag uiteraard de pret niet drukken!
Maandag ben ik begonnen op mijn project; Prime Center Foundation. Prime Center is een privé school voor kinderen, zowel mét als zonder beperking. De school heeft 6 klassen, twee klassen waar normale kinderen worden gemixed met kinderen met een lichte beperking. En vier klassen waar alleen kinderen met een beperking in de klas zitten.
Voor mij als SPH'er een paradijs, echter moet er bij dit paradijs wel een kant tekening. Prime Center is, naar mijn idee, erg Westers voor de Filipijnse begrippen. De manier waarop er met kinderen met een beperking wordt omgegaan, uiteraard op enkele dingen na, en ook de indeling van de klassen is veelal zoals wij het in Nederland ook doen. Een pluim naar de mensen van Prime Center dus!
De eerste week worden wij, twee andere vrijwilligers en ik, bij elke klas gezet om een dag mee te kijken. Nadat we alle klassen hebben gezien kunnen we voorkeur geven om de resterende 3 weken vol te maken bij die klas die je het leukst lijkt.
Al heb ik nog maar twee klassen gezien, ik denk dat ik mijn keuze gemaakt heb. Ik heb veelal geobserveerd in de klassen en heb enkele aantekeningen gemaakt; 'Kinderen worden overprikkeld', 'Kinderen worden overschat', 'Geen structuur', 'Functioneert op babyniveau', 'Functioneert op peuter/kleuter niveau', deze en nog vele andere aantekeningen geven een beeld over waarin Prime Center, naar mijn idee, nog in kan groeien. Natuurlijk is het lastig om deze mensen met deze cultuur duidelijk te maken dat bepaalde kinderen nooit zelfstandig kunnen gaan leven en dat de oefeningen die ze de kinderen voorschotelen veel te groot en te onoverzichtelijk zijn.
Zoals de rest van mijn vrijwilligers groep tijdens het eten al zeiden; 'Jij kan echt iets voor deze mensen betekenen gezien je opleiding en je opgedane kennis'. Ik hoop oprecht dat ik wat voor deze mensen kan betekenen en dat ze open willen staan voor onze Westerse manier van begeleiden en les geven.
Wat mij betreft al weer het einde van mijn eerste blog. Even tussen neus-en-lippen door; op het moment lig ik ziek op bed omdat mijn spastische maag-darmstelsel niet gewend is aan dit soort eten. Maar ook dit mag zeker de pret niet drukken want er is vanavond ook alweer 4700 Php betaald voor een onwijs gaaf tripje voor dit weekend richting Bohol, een eiland naast Cebu (zeker het Googlen waarde!). 4700 Php is veel zou je denken. Maar als ik nou zeg dat 1 euro gelijk is aan 60 Php, dan denken jullie wel anders :). En ja ik voel me echt een rijke Nederlander hier, ondanks dat ik een arme student ben!
De foto's van het prachtige tripje richting Bohol zullen eind deze week/begin volgende week op Facebook verschijnen. Rond die tijd zal ik jullie weer verder op de hoogte bregen van mijn ondervindingen hier in het verre oosten.
See you next time!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley